Mountains, waterfalls and a depression?

Dag allemaal!

Bij deze weer even een verhaaltje van mij. Deze schrijf ik terwijl ik na een onrustige nacht met de trein door de prachtige natuur van de Canadese Rocky Mountains rijd. Het is een geweldige ervaring. Dit verhaal gaat echter over mijn tijd in Amerika. Daar was ik namelijk gebleven toen ik mijn vorige blog afsloot. Op 20 juli vertrok ik richting Seattle. Toch enigszins zenuwachtig omdat ik Amerika in moest komen en ik hoopte alle juiste papieren te hebben. Bij de bus werd ik al opgewacht door een strengkijkende, grote, donkere man die zei dat ik de bus niet in kwam zonder bewijs dat ik een ESTA visa had om Amerika in te komen. OEPS. Die had ik dus niet uitgeprint. Gelukkig heb ik na dat mijn geduld flink op de proef was gesteld, via de wifi op het station de chauffeur een bewijs kunnen laten zien dat ik een ESTA had. Pfieuw, nu de grenscontrole nog doorkomen. Eenmaal aangekomen bij de grens viel alle nerveusiteit echter direct van me af. Alle douaniers waren gigantische lolbroeken en de mijne probeerde mij te overtuigen dat Nederland toch echt weer de doodstraf moest invoeren en ik geen advocaat maar officier moet worden. Na op mijn beste Amerikaans “Sorry man, aint gonna happen” geroepen te hebben, ben ik maar weer de bus in gegaan. Straks probeert hij me nog over te halen mijzelf oranje te verfen en “fake news, fake news” te roepen (zo’n type was het wel).

Seattle was niet echt mijn ‘cup of tea’. Mijn hostel was midden in Chinatown, wat over het algemeen niet de beste wijk van de stad is. Na de eerste avond op straat al minstens 8 keer “ey yo mama, how you doing? Where you going?” etc te hebben gehoord, was ik er al wel weer helemaal klaar mee. Wel bezocht ik nog Pike Market Place, de gumwall, de kust en een aantal bekende boekenwinkels. Het was leuk om te zien en om een keer Amerika op die manier te beleven, maar daar is alles dan ook wel mee gezegd. Uiteindelijk is Seattle voor mij echter gewoon een grote Amerikaanse stad, met veel grote gebouwen en niet veel bijzonders.

Mijn volgende stop was Portland. Zo’n 3 uur ten zuiden van Seattle, in de staat Oregon. Portland en Seattle verschillen als dag en nacht. Portland is sfeervol, schattig en een stuk ouder dan Seattle. Het hostel was veel prettiger. De stad zelf heeft niet veel highlights, maar is leuk om doorheen te wandelen. Schattige winkeltjes, leuke parkjes en mooie buurtjes, dat is wat Portland voor mij was. Na de skytram te hebben gedaan, de rivier over te zijn gestoken via een van Portlands vele, mooie bruggen en over het market square te zijn gewandeld, kwam ik the Church of Scientology tegen. Dat was een ervaring op zich. Je wordt door een medewerker naar binnen gesleurd om te kijken wat voor goeds zij allemaal verrichten in de wereld. Uiteindelijk bleek uit de informatie zoals zij die verstrekten dat al het slechts in de wereld tussen je oren zit en dat kan met therapie en hulp vanuit hun worden verholpen. Ook kon ik een persoonlijkheid test doen. Na hun ietwat ongeloofwaardige filmpjes en informatieblaadjes, was ik natuurlijk onwijs benieuwd wat er dan uit mijn persoonlijkheidstest zou komen. Na 30 minuten gekozen te hebben tussen zeer oneens, oneens, geen mening, eens en zeer eens, kreeg ik mijn uitslag. Ik bleek alle kwaliteiten te bezitten om een goede strafrechtadvocaat te worden, echter was ik wel zwaar depressief en daar konden zij mij bij helpen. Ik heb besloten mijzelf maar te helpen en hard weg te rennen van deze vreemde bedoeling.

Omdat er in de stad Portland niet zo ontzettend veel te beleven viel, besloot ik om mijn laatste dag in Portland een tour te doen van de omgeving. De tour beloofde een dagtrip rondom mount Hood te zijn, maar het was uiteindelijk zo veel meer. Ik heb prachtige natuur gezien, uitzichten gehad op mount Hood van allerlei verschillende kanten, vers geplukte kersen kunnen kopen in een boerswinkeltje, zalmen stroomopwaarts zien zwemmen (samen met hun creepy bloedzuigende vriendjes: zie fotos) en prachtige watervallen bezocht. Onze tourguide, Sergio, overlaadde ons met informatie over het gebied en daarnaast ook de meest random weetjes. Ook bleek hij jarenlang fotograaf te zijn geweest en gaf ons allerlei tips over hoe de perfecte foto te nemen en hoe te poseren. Als je een selfie maakte, keek hij echter wat minder blij. Al met al was het een onvergetelijke dag in een prachtig stukje oregon.

Zo heb ik mijn Amerika avontuur toch goed afgesloten. De volgende bestemming: Vancouver Island! Ook een heerlijke bestemming, maar daarover de volgende keer meer. Voor nu ben ik weer toegekomen aan de afsluiting. Bedankt voor het lezen, hopelijk hebben jullie weer van mijn verhaaltje genoten en tot de volgende keer!