My Canadians firsts

Het is maandagavond en dat betekent dat de eerste volle week van mijn Canadese avontuur er op zit. Vorige week zondagavond kwam ik, na een lange vlucht, aan op Edmonton International Airport. Weer kwamen daar die kriebeltjes in mijn buik naar boven, want in Nederland was ik uren al niet dagen bezig geweest met het verzamelen van alle juiste papieren en formulieren voor mijn werkvisum. Vanaf de douane werd ik doorgestuurd naar ‘the Canada Office’. Ik was de enige en werd direct geholpen door Officer McNeal, een alleraardigste man met typische Noord-Amerikaans figuur. Alles verliep gelukkig soepel en uiteindelijk heb ik slechts 1 van de 25 zorgvuldig verzamelde en geprinte documenten moeten laten zien. Beter te goed dan te slecht voorbereid zullen we maar zeggen.

Ik werd opgehaald door Bill, de kleinzoon van opa en oma’s vroegere buren. Na één blik op mijn vermoeide, witte koppie, besloot hij dat we eerst maar even een kop koffie moesten gaan halen. Onderweg viel ik van de ene verbazing in de andere. Tuurlijk weten we allemaal dat in Canada en Amerika het motto ‘bigger is better’ is, maar als je dat dan voor het eerst in het echt ziet is het toch even wennen. Ik werd opgehaald in een gigantische Chevrolet Pick up Truck, om de parkeerplaats af te rijden hadden we al 10 minuten nodig, een medium ice coffee is een halve liter, de snelwegen zijn twee keer zo breed als de Nederlandse en uiteindelijk waren we bijna een uur aan het rijden richting mijn tijdelijke verblijfplaats. Ik verblijf tijdens mijn tijd in Edmonton in een trailerpark bij auntie Truus, de moeder van Bill en schoondochter van opa en oma’s vroegere buren. Auntie Truus is een vrouw van 79, die me verzorgt alsof ik haar eigen kleindochter ben en altijd in goed contact is gebleven met mijn familie. Het eerste wat ik van haar te horen kreeg was ‘in the morning, you go call your mom and your opa because if you don’t they’ll be worried sick’. Ja, auntie Truus is nog steeds heel Nederlands en dat is er ook niet uit te krijgen. Hoewel ik Engels met haar spreek, komen er bijvoorbeeld nog veel vertaalde spreekwoorden voorbij. Denk aan: ‘As soon as you get that under the knee’ of ‘I have my stomach there full van’.

Mijn eerste week stond in het teken van gewenning, nieuwe mensen ontmoeten en afscheid nemen. Op maandag heb ik samen met Bill en Truus alle basics geregeld voor de aankomende 3 maanden. Ik vroeg een bankrekening aan, kocht een Canadese SIM kaart en vroeg een Social Insurance Number aan. Dinsdag was mijn eerste eigen avontuur in Edmonton. Tijdens mijn verblijf hier mag ik gebruik maken van de auto (een Chevrolet Van aka een voor mij veel te grote auto) van Truus. Dat deed ik dan ook dinsdag. De dag ervoor had Bill me laten zien hoe een automaat werkt en waar de Walmart zit. Mijn plan voor de dag was om naar de Walmart te gaan en daarna de dichtsbijzijnde Mall te bezoeken. Mission failed! Na ongeveer 20 minuten door de stad te rijden, kwam ik tot de conclusie dat mijn GPS waarschijnlijk niet navigeerde naar de Walmart bij Truus om de hoek. Na wat getoeterd omdat je hier blijkbaar rechtsaf mag slaan ook al heb je een rood licht en een brandweerauto met sirenes die opeens in je binnenspiegel opduikt, ben ik toch bij een Walmart en een shopping mall gekomen. Dan denk je natuurlijk, nu zal ze het ergste wel gehad hebben.. nope! Op mijn terugweg belde auntie Truus dat ik snel thuis moest komen want er kwam onweer en hagel aan volgens het nieuws. Ik moest nog even door de drive through (dat was ook de eerste keer dat ik dat zelf deed) en dan zou ik met 20 minuutjes thuis zijn. Dat was ook het plan tot dat de GPS mij in plaats van naar rechts, naar links de straat in liet slaan. Voor ik het wist zat ik op een onverharde weg midden in een indianenreservaat. Na een belletje met een ongeruste auntie Truus besloot ik een U-turn te maken en de andere kant op te rijden. Zo’n 20 minuten later (nog rijdend op dezelfde straat) begonnen de gebouwen me bekend voor te komen en uiteindelijk was ik 5 minuten voor de storm begon veilig thuis. #Imakemyownadventures

Woensdag arriveerde de familie uit Winnipeg voor de ter aardestelling van Ome Bertus op vrijdag. Ome Bertus was de man van Auntie Truus en is afgelopen november overleden en gecremeerd. Omdat de grond in Edmonton op dat moment volledig bevroren was, kon de urn nu pas ter aarde worden gesteld. Het was een mooie dienst en hij heeft een mooie laatste rustplaats gekregen. Ter ere van Ome Bertus was er zaterdag een familie BBQ. Het was een gezellige bijeenkomst met leuke mensen en ik heb mijn eerste, echte steak gegeten! Oh yeaaah! Gezien alles groots moet, waren er 3 BBQ en kilo’s vlees, salades en kaas. Als Europeaan die niets gewend is, zat ik natuurlijk na 1 bordje vol maar ik heb genoten! Er was genoeg eten en drinken, muziek en een kampvuur en vooral heel veel gezelligheid. Ook was het plan dat er een graduation cake voor mij zou zijn. Helaas was Bill vergeten deze op te halen, hetgeen tot gevolg had dat auntie Truus en ik de volgende dag 2 gigantische taarten over hadden voor ons tweeën (de buren en vrienden van de familie waren er gelukkig blij mee).

Zondag heb ik samen met een echte tante van mij, Ingrid, Fort Edmonton Park bezocht. Dit is het openlucht museum van Edmonton. We hebben samen geshopt, rond gekeken en vooral veel lol gehad. Later ben ik voor het avondeten met haar mee naar huis gegaan, waar we home made burgers en smokeys (worstjes ingesmeerd met BBQ-saus en later overgegoten met nog meer BBQ-saus) van de BBQ hebben gegeten. Ook Ingrid’s man en zoon, Stuart en Garret, waren super aardig en we hebben veel lol gehad.

Vandaag ben ik met auntie Truus naar de West Edmonton Mall geweest, één van de bekendste plekken van Edmonton. Het is namelijk een shoppingmall met een indoorpretpark, waterpark, schaatsbaan en piratenschip. Het is een plek waar mijn shopaholic-hartje sneller van gaat kloppen. Ik viel van de ene verbijstering in de andere, bij het zien van al het entertainment en alle winkels die ze in één winkelcentrum hebben kunnen proppen. Daarnaast is het natuurlijk alles behalve vervelend dat de koers voor mij nu ontzettend gunstig is (1.00 euro = 1.45 CAD). Na een flinke tijd in het winkelcentrum rond te hebben gedwaald heb ik nog lang niet alles gezien, maar omdat auntie Truus toch aan moe begon te worden (dame van bijna 80 dus wat wil je)  is dat nu een goede reden om nog een keer terug te gaan!

Dit waren mijn avonturen van de eerste week. Hoewel ik niet heel veel heb uitgevreten, heb ik toch een fijne week gehad. Een week vol nieuwe mensen en nieuwe ervaringen. De heimwee en het gemis van thuis is nog zeker wel aanwezig, maar lang ik leuke dingen doe en niet te veel thuis zit vermaak ik me prima. Aankomende week wordt een week waarin ik veel moet regelen voor mij Roundtrip (daar begin ik 6 juli aan) en waarin er nog veel meer nieuwe ervaringen voorbij zullen komen. Daarvan volgende week weer een verslagje. Voor nu, bedankt voor het lezen en tot de volgende keer! Of zoals ze hier zeggen: Bye kiddo, love ya!